Polswissart

„To co u innych byłoby może zbyt pretensjonalne i wreszcie nudne (…) u Minkowskiego jest »sprawą« stawianą naiwnie a często wykonaną dobrze po malarsku” – Tytus Czyżewski
(Czyżewski T., Wystawa obrazów Maurycego Minkowskiego, „Kurier polski” 1928, nr 24, s. 4)

Maurycy Minkowski pochodził z zamożnej rodziny żydowskiej. Urodził się w Warszawie w 1881 roku i od maleńkości w skutek wypadku był głuchoniemy. Szybko zaczął przejawiać talent artystyczny, stąd zapisano go do szkoły rysunkowej. Swoje malarskie umiejętności rozwijał następnie w krakowskiej akademii, pod okiem największych mistrzów pędzla – Józefa Mehoffera, Leona Wyczółkowskiego i Juliana Fałata. Studia ukończył z brązowym medalem. Po okresie nauki wrócił na chwilę do Warszawy, by potem oddać się podróżom po Europie. Zwiedził m.in. Wiedeń, Berlin, Drezno i Monachium, a w 1908 roku zamieszkał w Paryżu. Mimo związania swego życia z zagranicą, często wracał do kraju, jeżdżąc na plenery m.in. do Kazimierza Dolnego czy Kraśnika.

W swojej twórczości podejmował przede wszystkim tematykę żydowską, choć malował także portrety i pejzaże. Dużym zainteresowaniem cieszyły się jego sceny z pogromu Żydów w Rosji, które traktował jako wyraz protestu (np. „Bezdomni” 1906, „W oczekiwaniu na pociąg podczas pogromu” 1908/9). Tworzył także prace w duchu symbolicznym, związane z obrzędowością i mistycyzmem chasydzkim (np. „Pożegnanie sabatu”, „Przebaczenie”, „Estera”) oraz studia postaci ze środowisk żydowskich – najczęściej kobiet i biedoty. Wystawiał m.in. w Warszawie, Londynie, Berlinie, Paryżu i Petersburgu. W 1932 roku w Buenos Aires odbyła się jego pośmiertna wystawa, zorganizowana przez Argentyńskie Stowarzyszenie Hebrajskie. Artysta zginął tam dwa lata wcześniej w wypadku samochodowym, przyjeżdżając właśnie w celu przygotowania wystawy indywidualnej.