Polswissart

Jej wielkie, czasem dochodzące do kilku metrów płótna, od brzegu do brzegu wypełnione hieroglifami wywiedzionymi z dna instynktu, często amplifikowane chórem serii, zostawiają niezatarte wrażenie. – Andrzej Biernacki

(Biernacki A., Polifonia monochromatów, Browarna Gallery, 2014, s. nlb)

Urodzona w 1968 roku Aleksandra Gieraga jest artystką tworzącą w klasycznych obszarach sztuki – malarstwie, rysunku, rzeźbie, fotografii i video, zajmuje się też działaniami efemerycznymi. Studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, uzyskując dyplom w 1993 roku w Pracowni Malarstwa i Rysunku prof. Romany Hałat. Rok później odbyła artystyczną rezydenturę w Centrum Sitodruku w ASP im. Wł. Strzemińskiego w Łodzi na zaproszenie prof. Andrzeja Smoczyńskiego. W latach 1994-2006 pracowała jako asystentka prof. Romany Hałat na macierzystej uczelni. Obecnie jest profesorem łódzkiej ASP i prowadzi Pracownię Obrazu.

W 2013 roku Gieraga założyła grupę artystyczną „Finding us”. Jeszcze tego samego roku ugrupowanie otrzymało nagrodę na VII Tashkent International Biennial of Contemporary Art za przygotowanie międzynarodowego projektu artystycznego. Malarka aktywnie uczestniczy w wystawach i międzynarodowych spotkaniach artystycznych, które traktuje nie tylko jako szansę plastycznej wypowiedzi, ale też jako jedną z form poznawania własnej świadomości. Swoje prace pokazywała m.in. w Kirgistanie, na Biennale Sztuki w Uzbekistanie, Korei Południowej, Turcji  oraz na bydgoskiej Konstrukcji w Procesie. Jej indywidualne wystawy odbyły się m.in. w Galerii Browarna w Łowiczu, Galerii Kunstraum w Berlinie czy Galerii Zadros Plus w Kopenhadze.

Mentorką artystyczną, która odegrała fundamentalną rolę w edukacji Gieragi była profesor Romana Hałat, której osobowość objawiająca się w bezkompromisowej postawie wobec sztuki i wartości etycznych stały się dla niej podstawową wykładnią artystyczną i dydaktyczną. Malarka swoją twórczość określa mianem Obraz Otwarty. Określenie to formalnie zawiera w sobie wszystkie elementy składowe jej sztuki. Pozwala przenikać się czasom, zasadom budowania koncepcji oraz intuicji artystycznej, definiując tym samym nieustanie na nowo pojęcie obrazu, a także jego znaczenie w dynamicznie zmieniającej się kulturze wizualnej.