Polswissart

Kostabi przywraca sztuce element zabawy, a każdy obraz jest rodzajem gry.
(O'Brien G., Spin Cycle of identity. The paintings of Mark Kostabi, Marcon, Venice 2007, s. 33.)

Ta pozbawiona twarzy, pozbawiona zmysłów istota to dzisiejszy człowiek. Jest on pustką, całkowicie plastyczną masą osobowości, dryfującą w świecie silnie naładowanych obrazów.
(O'Brien G., Spin Cycle of identity. The paintings of Mark Kostabi, Marcon, Venice 2007, s. 33.)

Działający na pograniczu pop-artu i surrealizmu Mark Kostabi jest spadkobiercą idei legendarnej Fabryki Andy’ego Warhola. Rozwijając od lat 80. swoje nowojorskie atelier, oparł je na podobnym modelu biznesowym, co król multiplikacji. Zdał sobie sprawę, że podejście Warhola tak bardzo wywracające dotychczasowe pojęcie sztuki, jest najlepszym sposobem na to, jak powinno się ją tworzyć we współczesnym świecie. W sercu Manhattanu otworzył Świat Kostabiego – trzypiętrową manufakturę obrazów i grafik, a jego skandaliczna, rażąca tradycyjne gusta postawa przyniosła oczekiwany sukces i medialny rozgłos.

W centrum sztuki Kostabiego stoi postać ludzka, tzw. „Kostabiman”. Nie ma on twarzy, narządów płciowych ani żadnych cech indywidualnych. Przedstawiany w najróżniejszych sytuacjach, niczym w surrealistycznych wizjach, stanowi w istocie odwołanie do zwykłego szarego obywatela, człowiek przełomu XX i XXI wieku. „(…) te pozbawione twarzy postacie na obrazach Kostabiego są bardzo podobne do nas, bombardowane przypadkowymi obrazami i bezużytecznymi informacjami, dryfujące po dwustu kanałach snów, odgrywające rytualne scenariusze o zapomnianym znaczeniu, przypadkowo napotykające wysoce naładowane symbole ze sztuki i handlu oraz analizy Freuda” (O'Brien G., Spin Cycle of identity. The paintings of Mark Kostabi, Marcon, Venice 2007, s. 34.). Kreując obraz współczesnego człowieka, artysta czerpie stylistycznie ze spuścizny Fernanda Légera, a przede wszystkim Giorgia de Chirico.

Prace Kostabiego znajdują się w najważniejszych zbiorach publicznych na świecie, takich jak nowojorskie MoMA, Metropolitan Museum of Art i Muzeum Guggenheima, Galleria Nazionale d'Arte Moderna w Rzymie czy holenderskie Groninger Museum. Tymczasem na polskim rynku kolekcjonerskim pojawiały się dotąd jedynie jego prace graficzne. Reprodukowane w publikacji z 2007 roku poświęconej artyście, ekspresyjne w kolorze „Dance of the ego”, będąc pierwszym obrazem olejnym dostępnym na aukcji w Polsce – stanowi stąd swego rodzaju wydarzenie.